Zanzibar, huwelijksaanzoeken en kwa heri Tanzania!

Habari lieve familie en vrienden,

Inmiddels ben ik gisteren veilig met Kiaya geland in Nederland en omdat we alweer een week verder zijn sinds m’n vorige blog, is hier een laatste update van mijn reis. (Het is wel een lange blog geworden)

Ik wil eerst nog een stukje terug in de tijd. Kiaya en ik hebben tijdens onze stage geobserveerd naar hoe de zorgverleners handelen (preventief) bij veel bloedverlies in het kraambed. De World Health Organization heeft een richtlijn hiervoor opgesteld en aan de hand van die aanbevelingen en interviews hebben we de zorg geëvalueerd. Ik had al eerder verteld dat ons eindproduct door midwife Paulien met een 9,9 beoordeeld is. Maar wat zijn eigenlijk de uitkomsten?

Aanbevelingen ten aanzien van de observatielijsten en interviews.
De zorgverleners geven zelf toe dat er grote variatie is in kennis tussen zorgverleners en wij constateren dit ook. De kennis is niet altijd juist en/of volledig. De kennis over handelingen die je preventief kan doen bij te veel bloedverlies zijn bij de meeste zorgverleners goed, maar deze handelingen worden niet chronologisch volgens een vast stappenplan doorlopen. De zorgverleners weten goed wanneer het te veel bloedverlies is, namelijk boven de 500 ml bloedverlies. Echter het interpreteren van bloedverlies doormiddel van schatting van het bloedverlies trekken wij grote bedenkingen bij. Wij komen daarom met de volgende aanbevelingen:
- Kennis en vaardigheden van preventie HPP (veel bloedverlies in het kraambed) verbeteren door herhalingstraining te geven in het ziekenhuis door een expert. Volgens de projectleden zou er meer verdieping mogen komen in het voelen naar de contractie van de fundus, uterusmassage, risicofactoren bij een HPP (veel bloedverlies in het kraambed) en aortacompressie.
- Kennis verbeteren door aandeel HPP (veel bloedverlies in het kraambed) te vergroten tijdens de opleiding tot verloskundige.
- Duidelijk stappenplan maken wat er preventief en ter behandeling kan doen bij een HPP (veel bloedverlies in het kraambed).
- Instructies meegeven aan kraamvrouwen voor thuis over bloedverlies. Volgens de projectleden betreft het informatie over achtergebleven placentarest, verlies van stolsels, hoeveelheid bloedverlies, de duur van het houden van bloedverlies, temperatuur van de kraamvrouw (cave: sepsis, endometritis) en dat de kraamvrouw bij ongerustheid of andere klachten moet retourneren naar het ziekenhuis.
- Bloedverlies wegen op een digitale weegschaal of unster. Cave: meten is weten.
- Extra medicatie voor als oxytocine niet op voorraad is of niet beschikbaar is, bijv. methylergometrine.

Aanbevelingen voor een volgend project.
Wat is wel een groot probleem in het St. Francis Mission Turiani-Hospital:
- De ziektebeelden pre- eclampsie, eclampsie en HELLP (zwangerschapsvergiftiging) komen regelmatig voor. Dit is hier de grootste oorzaak van maternale sterfte. Zorgverleners weten niet goed hoe te handelen, aldus de Nederlandse tropenarts, die werkzaam is het St. Francis Turiani Mission Hospital. Vooral medicatie vraagt aandacht.
- Schouderdystocie: de zorgverleners kennen geen handelingsschema met hoe ze een schouderdystocie moeten oplossen. Er wordt hard aan het hoofd getrokken en fundusexpressie (druk op de baarmoeder van bovenaf) gegeven wat veel schouderfracturen veroorzaakt.
- Zuurstofgebrek bij pasgeborene: Er worden veel kinderen geboren die in de baarmoeder zuurstofgebrek hebben opgelopen, door afwezigheid van luisteren en noteren van foetale harttonen, weinig prenatale controles en trage interventie bij beademen en/of reanimeren.
- Niet of slecht reanimeren: Bij een slecht kind wordt niet altijd adequaat gehandeld of niet correct door bijvoorbeeld kind op de buik van de moeder te beademen in deflexie stand.

Eindoordeel:
Voldoende, HPP is in het St. Francis Mission Turiani Hospital niet de oorzaak van de hoge maternale sterfte.

Terug naar waar ik gebleven was in mijn vorige blog. De safari’s zaten erop en de relax dag erna ook. Vorige week zondag was dan ook tijd voor de terugreis van Karatu naar Dar es Salaam. De wekker ging om 4.50, dus dat was weer lekker vroeg in onze vakantie. Snel aankleden, naar de wc en met backpack op de rug en de andere rugtas voorop liepen we weer als twee pakezels naar de receptie. Het leek donker bij de receptie terwijl ze ons gisteravond hadden gezegd dat er wel iemand zou zijn, ook ’s ochtends vroeg. De deur kon open van de receptie, maar de lichten waren uit en er was niemand. We konden ook geen ontbijt of lunchpakket vinden die ze ons hadden belooft. Hier baalde ik een beetje van, toen het 5.10 en ook nog geen taxichauffeur baalde ik helemaal. Ik ben terug gelopen naar de dinnerzaal of daar iemand was, maar ook dar was niemand. Ik ben het bungelowterein afgelopen en vond uiteindelijk een man bij de poort. Hij vond onze ontbijt en lunchpakket, dus we hadden in ieder geval eten voor onderweg. Op ons ene busticket stond dat de bus om 5.30 vertrok en de ander 5.45, dus de tijd begon te dringen en we zagen nog geen taxichauffeur. Toen het mannetje van de poort net een taxi zou regelen, zagen we lichten bij de poort. Net op tijd en dan zouden we als de bus om 5.30 weg zou gaan nog net op tijd zijn. Er was ook iemand die tegen ons had gezegd dat de bus om 6.00 vertrok en om 6.00 uur precies vertrok de bus dan ook met een busreis van 11 uur in het vooruit zicht.
Het eerste stuk van de busreis vond ik goed te doen tot een uur of 14.00. Rond half 12 stopte we in Mochi en ik snapte niet goed waarom, we waren bij een tankstation maar we niet gingen tanken. Uiteindelijk bleek de accu kapot te zijn, maar na 30 minuten was het gefikst en gingen we verder naar een stopplaats voor lunchpauze en toiletstop. Toen iedereen naar de wc was geweest en alle locals eten hadden gehaald en we met z’n allen waren gesetteld in de bus gingen we niet rijden. De buschauffeur zat ook nog niet in de bus en het meisje was mee was om kaartjes te controleren en mensen te helpen met hun koffers ook niet. Wat bleek, nu was er iets mis met de achterband van de bus en die moest verwisseld worden. Weer een half uur verder waren we eindelijk weer onderweg. Bij de eerste stop had ik gevraagd hoe lang het nog rijden was naar Dar es Salaam en ze zei 9 uren, dan zouden we ongeveer 18 uur aankomen. Nu met de vertraging wat later. Vanaf 14.00 vond ik het niet zo leuk meer in de bus. Hoe verder we kwamen hoe warmer het buiten werd en het zonnetje begon ook nog vol te schijnen, waardoor het bloedheet in de bus werd en vooral de stoel leek wel een kruik waar je niet op zat te wachten. De ramen van de bus waren wel open, maar dit zorgde maar voor een klein beetje verkoeling. Iets voor 18 uur vroeg ik hoe lang het nog rijden was aan het meisje van de kaartjes en ze zei nog een uurtje. Kiaya en ik dachten, dat klopt wel aardig met de vertraging van de accu en de band. Het begon ook al donker te worden en dat vond Kiaya en ik minder grappig, doordat er geen verlichting is bij de weg en de buschauffeur continue andere auto’s en vrachtwagens wilde inhalen, waarbij ik vaak bang was dat we de tegenliggende auto zouden raken. Op het nippertje ging het alle keren goed. Het gekke hier in Tanzania is namelijk dat bussen vaak auto’s en vrachtwagens inhalen terwijl je in Nederland dat andersom ziet. Helaas na 40 minuten kwamen we in een stilstaande file terecht. Dat kon er ook nog wel bij! Zit je al meer dan 12 uur in de bus en dan kom je in een stilstaande file terecht. Uiteindelijk begon het op een gegeven moment een beetje te rijden, maar dat waren maar kleine stukjes rijden en vooral tussendoor nog lang wachten. Ondertussen werd Kiaya regelmatig gebeld door iemand die de taxichauffeur voor ons regelde en die stond sinds 18 uur al op ons te wachten, aangezien we zijden dat we tussen 18-19 uur zouden arriveren. Het werd maar later en het werd maar later en we voelde ons echt schuldig naar dat mannetje toe die op ons aan het wachten was. Niet dat wij iets aan de file konden doen. Wat nou de oorzaak was is ook een goede vraag, want we zagen niet iets wat zou duiden op een ongeluk. Na 15,5 uur rijden en 16 uur in de bus gezeten de hebben kwamen we eindelijk om 21.30 op het busstation in Dar es Salaam. Wat een monsterrit! Het zat niet mee vandaag! Toen Kiaya en ik de bus uitstapte was er een mannetje met een briefje missis Knoop, dus dat moest onze taxichauffeur zijn. Met 15 minuten rijden kwamen we dan lekker bij ons hotel aan. We hadden wel honger en zijn toen maar snel wat gaan eten, daarna terug gegaan naar onze kamer waar we allebei even een korte douche namen en daarna zijn we ons bed ingedoken.

Maandag hadden we de wekker weer op tijd te staan en stond een nu veel kortere reis op de planning. 2 uurtjes met de boot naar Zanzibar. Omschrijving: Zon, zee en witte stranden.
Nadat we onze tickets hadden werd ons bagage gecheckt en moesten we zelf ook door een poortje lopen. Bij Kiaya ging het alarm af, waarschijnlijk van haar telefoon wat Kiaya hardop zei en toen mocht ze gewoon doorlopen, zonder nog een keer er doorheen maar dan zonder mobiel. Dan snap je haast niet wat daar het nut van is… Na een tijd te wachten mochten we de boot op en kozen we ervoor om boven op het dek te gaan zitten zodat we lekker over het water konden kijken. Helaas was er geen zon en was het bewolkt, maar desondanks was het wel een lekkere temperatuur buiten. Halverwege de boottocht begon het eerst zachtjes te regenen, wat geleidelijk steeds harder werd, waardoor we op een gegeven moment toch maar naar beneden zijn gegaan om te schuilen voor de regen. Eenmaal op Zanzibar aangekomen regende het nog steeds, beetje jammer want we kwamen toch voor het relaxen met de zon. Met de taxi naar ons hotel aan de oostkust. Toen we onze spullen aan het uitpakken waren werd het droog, dus daarna zijn we het resort ook maar eens gaan bekijken en het strand. Het zag er precies zo uit als op de foto’s, super mooi! Het zwembad is groot, dus daar kunnen we de komende week goed vertoeven. Op het strand aangekomen kwamen we een local mannetje tegen die ons activiteiten wilde aansmeren. Morgen ging hij met twee mensen naar Stone town, om het stadje te bekijken en voor spice tour. We konden ook mee voor 25 dollar p.p. We mochten ook in shilling betalen, aangezien we daar nog vanaf moeten, maar dan moesten we 50.000 shilling p.p betalen. Dat vonden we echt te duur. Uiteindelijk hebben we weten af te dingen voor 40.000 shilling voor ons beide, dus 20 euro voor ons samen. We waren eigenlijk van plan om woensdag naar Stone Town te gaan, maar nu gaan we morgen. Ik heb er al zin in.
Eenmaal bij de zee voelde de zee best aangenaam. De zon leek er ook wel een beetje bij te willen komen en daarom besloten Kiaya en ik om terug te gaan ons huisje, onze bikini aan te doen en meteen onze eerste duik in de zee te nemen. Heerlijk!
’s Avonds had ik mijn eerste huwelijksaanzoek te pakken. Er is een winkeltje op het resort en daar gingen we na het eten langs. De jongen van de shop kwam meteen naar ons toe en volgde ons iedere stap. Best leuke spullen, maar wel prijzig. Buiten de shop hingen wat kleren met teksten. Op één bepaald shirt stond een stuk tekst van het zanzibar lied die ik niet kende, maar dat vertelde de jongen van de shop. Ik vroeg of hij het voor me wilde zingen en hij deed het ook nog. Klonk niet verkeerd. Niet veel later kwam er ook nog een andere jongen bij. We raakten in gesprek, waar Kiaya vertelde dat ze een vriend had en voor ze het door had zei ze dat ik nog vrijgezel was. Niet zo handig, want de eerste jongen van de shop greep meteen zijn kans en niet veel later vroeg hij mij ten huwelijk. Wat ik heb gemist, maar Kiaya wel heeft gehoord was dat hij zelfs zei dat hij goed voor me ging zorgen. Ik heb dit natuurlijk afgewezen, waarbij ik zei dat ik geen jongen wil die zo ver weg woont. Daar had hij een zeer goed tegenwoord op: hij wilde ook best in onze koffer mee naar Nederland. Helaas voor deze jongen wil ik dat niet.

Dinsdagochtend was het heerlijk weer! Kiaya en ik zijn ons allebei gaan insmeren met zonnebrand, hebben onze bikini aangedaan met daarover heen een jurk en zijn gaan ontbijten. Na het ontbijt zijn we wat spullen bij elkaar gaan rapen en zijn we naar het strand toe gelopen, want er was een blauwe lucht met soms wat wolkjes. Heerlijk weer! We hebben een bedje uitgekozen aan het strand en namen eerst een duik in de zee en zijn vervolgens heerlijk gaan zonnen de hele ochtend.
’s Middags zijn we zoals afgesproken naar de spice tour en stone town gegaan. Gister had het strandmannetje verteld dat er in ieder geval nog twee personen mee gingen, alleen die hadden afgezegd omdat eentje ziek was geworden. Dus we waren met z’n tweetjes, ook niet erg! Na een half uurtje rijden kwamen we bij een plek aan waar onze spice tour zou zijn. Kiaya en ik hadden ten eerste verwacht dat het in Stone Town was en ten tweede dat we gewoon allemaal kruiden zouden zien en daar van alles over verteld zou worden. Maar het was veel leuker dan dat. We kwamen op een plek aan waar allemaal bomen en planten stonden en werden door een mannetje rond geleidt die van alles vertelde over allerlei specerijen. We mochten proeven en ruiken aan veel dingen en kregen bij het begin een groot blad wat als een puntzak was gevormd met een touwtje en daar konden we verschillende dingen in doen waar we aan hadden geroken of hadden gezien. Erg leuk! Er was één mannetje die ons rond leiden en één jongen die hielp. Halverwege de rondleiding had de jongen van een blad een ring gemaakt die de man overpakte en aan mij wilde geven, omdat hij wel wilde dat ik zijn vrouw zou worden.. We moesten zelfs samen op de foto. Braaf een foto van ons samen laten maken door Kiaya, maar zijn vrouw worden never nooit. Ze moeten wel mij hebben, nu in twee dagen al twee huwelijksaanzoeken. We hebben veel dingen gezien, o.a. kaneelboom, peperplant, kruidnagel, vanilleplant, kastanjeboom, hennaplant. Na de rondleiding werden we naar een plek geleidt waar door een ander mannetje wat vertelde over verschillende zepen en parfums die in Tanzania veel gebruikt word. Daarna kwamen we bij een andere plek en hier moesten we onze handen wassen, want daarna mochten we verschillende soorten fruit proeven. Ananas, sinaasappel, watermeloen, grapefruit (smaakte veel lekkerder dan in Nederland), kastanje (heel zoet) en nog iets wat met de smaak tussen mango en banaan in zat. Daarna hebben we nog wat specerijen ingeslagen, waarbij ik vanille stokjes, ginger thee en currie heb meegenomen. Hierna was het einde van de Space Tour en gingen we in het busje weer verder naar Stone Town.
In Stone Town werden we ook weer door een mannetje rondgeleid. Bij de plek waar we begonnen was de markt van vis, vlees, groente en fruit. De vis en het vlees stonk echt en zaten overal allemaal vliegen bij waardoor het er niet echt smakelijk uitzag. Later kwamen we bij een plek en daar waren allemaal kippen. Levende en al dode geplukte kippen. Je kon zelfs op deze plek een kip uitzoeken en die voor je laten slachten. Ik vond de kippen en hanen best zielig. Er waren verschillende grote rieten manden waar de kippen met een touwtje om hun poot op gebonden waren zodat ze niet weg konden. Daarna werden we echt door de stad rondgeleid. De stad heen Stone Town omdat veel huizen en gebouwen van steen zijn en je dat niet veel ziet in Tanzania. We kwamen ook langs allemaal winkeltjes waar je souvenirs kon halen en hier heb ik nog een leuke magneet op de kop kunnen tikken voor Sandra, kok bij de plek waar ik zomers in de bediening werk. We hebben best een tijd door Stone Town gelopen, waarbij we op het einde van het water uitkwamen bij zonsondergang en ik dit nog mooi op de foto heb kunnen zetten. Rond half 7 was de rondleiding klaar en werden we weer door het busje met Haji en de buschauffeur op gehaald en naar ons resort gebracht. Een geslaagde middag voor maar 10 euro p.p.

Woensdag, donderdag en vrijdag zijn we bij het resort gebleven en hebben we drie relaxte dagen gehad. Donderdagochtend regende het, maar de rest van de tijd scheen het zonnetje lekker en hebben we veel bij het zwembad gelegen en namen we ter verkoeling een duik in de zee of het zwembad. We hebben dan ook een lekker kleurtje op onze huid! Vrijdag was Kiaya haar verjaardag en natuurlijk hebben we dit een beetje gevierd. Vrijdags hebben we lekker een massage genomen en ’s avonds zijn we gaan eten bij het buffet, wat lekker was. Vrijdag ook nog even flink wat foto’s genomen, want dat was helaas alweer onze laatste volle vakantiedag in Tanzania.

De volgende dag, zaterdag, zijn we vroeg op gestaan zodat we nog mooie foto’s konden maken bij de zonsopgang. In Tanzania kwam de zon 6.30 op. Helaas was er laag liggende bewolking, waardoor we het niet heel mooi konden zien. Ondanks dat wel mooie foto’s kunnen maken!
’s Ochtends hebben we de laatste spullen in onze backpacks gedaan die we de dag ervoor grotendeels al hadden gepakt. Onze bagage gedropt bij de receptie en toen zijn wij nog een ochtend bij het zwembad gaan liggen, aangezien we de laatste boot van Zanzibar wilde nemen naar Dar es Salaam, omdat we pas het vliegtuig naar Nederland om 23.05 vertrok. 13 uur hadden we afgesproken met een strandmannetje die ons naar de ferry zou brengen. Vandaag was het mooi weer, dus dan konden we deze keer de boottocht eens bekijken met een zonnetje. Er stond een behoorlijke wind, waardoor de boot lekker op en neer ging. 2 uurtjes later kwamen we in Dar es Salaam aan en al vrij snel hadden we een taxi gefikst naar het vliegveld. Helaas was het verkeer erg druk, dus na ruim een uur kwamen we bij het vliegveld aan rond 18.30. Nog ruim op tijd voor de vlucht! We wilden kijken of we onze backpacks al konden inchecken, maar helaas kon dat pas vanaf 21 uur, dus zijn we onszelf eerst maar even op gaan frissen en ergens wat gaan eten. Het product van stage die door onze school beoordeeld wordt hadden we wel af, maar moesten we nog één keer goed doorlopen om de puntjes op de i te zetten. Aangezien we toch zo lang moesten wachten en we het zonde van onze tijd op Zanzibar vonden, hebben we dit op het vliegveld gedaan.
Toen we weer terug wilde gaan naar de plek waar je de bagage kan inchecken was het inmiddels ook al bijna 21 uur. Er stond een lange rij, dus tegen de tijd dat wij onze bagage incheckte, was het ook 21 uur al geweest. Paspoort en ticket laten zien en door een scan en konden we naar de volgende plek doorlopen. Niet meteen, want er was iets mis met Kiaya haar backpack en die werd mee genomen. We weten niet wat ze er mee hebben gedaan, maar nog steeds in de beschermhoes kwam hij opnieuw door de scan en nu was het goed. Op naar de volgende plek waar we onze bagage konden droppen. Mijn backpack was 16 kilo en die van Kiaya 18, dat viel haar nog mee want ze had hem wel in de 20 kilo geschat met alle spullen die ze had gekocht. Maar goed ook, want we mochten max 23 kilo meenemen. Toen moesten we naar een hokje waar we onszelf konden inchecken. Daarna moesten we doorlopen naar een anders hokje waar onze tickets en paspoort opnieuw werden gecheckt, een stempel in ons paspoort erbij kwam en we onze vingerafdrukken weer werden gescand. Waarvoor dit goed is, geen idee??? Daarna mochten we met de trap omhoog door het laatste poortje, waar we opnieuw door een scan moesten. De tas moest door een scan, met de laptop eruit en zelfs onze schoenen moesten uit voor de scan. In mijn tas had ik nog een halfvolle fles van 1,5 L water en dit gaf hij dan ook als foutmelding bij mijn tas. Mij werd gevraagd of ik die wilde opdrinken, maar daar hadden Kiaya en ik op dat moment allebei geen zin in en hebben hem stiekem gewoon weer in onze tas gedaan. En toen liepen we naar de laatste ruimte toe. Hier moesten we wachten tot we mochten boarden.
Er was een vlucht voor ons die vertraging had opgelopen, waardoor wij pas later konden gaan boarden. Toen we eindelijk mochten gaan boarden, moesten we een gang door, trap af en in een busje die ons naar het vliegtuig bracht. Het was één groot KLM vliegtuig te zien en die was dan ook voor ons. Hier met de trap weer naar boven lopen en stapten we het vliegtuig in. Kwa Heri Tanzania! (Tot ziens Tanzania) Officieel zouden we 23.05 vertrekken, we stegen uiteindelijk pas om 23.40 op. Desondanks verwachte de piloot wel op tijd op schiphol aan te komen.

Kiaya en ik waren allebei moe, dus besloten we dan ook maar meteen te gaan slapen nadat we een drankje hadden gehad. We waren allebei in slaap gevallen en werden rond 1.00 uur ’s nachts wakker omdat er eten werd uitgedeeld. Warm eten nog wel. Dit namen Kiaya en ik ook nog aan. Ik ging voor de kip met rijst, was echt goed heet en een beetje pittig. Er zat ook nog een salade bij, brownie en toastjes. Heb de kip niet helemaal op gegeten, want was nog goed gevuld van het avondeten. Hierna maar weer een nieuwe poging gedaan om te slapen. Dit lukte erg goed. Ondanks dat we wel last hadden van turbulentie, maar dit vond ik eigenlijk ook wel lekker slapen met dat geschut. Elk uur werd ik wakker en keek ik op mijn horloge en zag ik dat er weer een uur verder waren. De tijd verstreek op deze manier snel. 8 uur tanzaniaanse tijd, oftewel 7 uur Nederlandse tijd werd ons verteld dat we al aan de afdaling gingen beginnen. We waren gewoon boven Nederland en wat zag dit landschap er toch anders uit dan Afrika (Tanzania). Al die vlakken en wateren/beekjes. 7.20, zelfs nog 5 minuten vroeger dan verwacht landen we op Schiphol. Niet veel later konden we het vliegtuig verlaten. We waren na 5 weken gewoon weer in Nederland. Het voelde nog wel gek, maar het was wel als thuiskomen. Op naar onze bagage. Nadat we de douane doorwaren konden we op onze bagage wachten. Band 20. Echter stond deze nog stil, ook al stond er in het scherm dat de eerste bagagestukken al op de band waren gezet. Het duurde een tijd en de band stond nog steeds stil. Op een gegeven moment kwamen er passagiers van een andere vlucht vanuit milan en toen ging de band lopen. Helaas waren het allemaal hun bagagestukken die erop stond en niet van ons vliegtuig. Het duurde inmiddels wel erg lang, dus zijn mede passagiers werknemers van Schiphol erbij gaan halen. Ze gingen kijken wat er mis was, maar er was een grote kans dat onze bagagestukken nog in Dar es Salaam stonden. Even later werd geadviseerd om een melding te doen bij de balie van vermissing bagage. Ik baalde hier zo van. Niet één keer dat mijn bagage blijft, maar twee keer. Ook al is het nu minder erg omdat ik al mijn spullen thuis dubbel heb, aangezien ik op kamers woon en ook al m’n spullen bij papa en mama heb. En als je bagage na gestuurd wordt, heb ik er hier in Nederland meer vertrouwen in dat het op de juiste plek aankomt. Desondanks baalde ik er flink van. Er stond een lange rij en toen we eigenlijk net aan de beurt waren kwam er weer een medewerker van schiphol naar ons toe dat we nog even moesten wachten met het opgegeven van vermiste bagage, omdat ze er eerst achteraan gingen kijken waar alle bagage was gebleven van het hele vliegtuig. Niet veel later ging haar telefoon en bleek dat de container met bagage gevonden was en gewoon mee gekomen was naar schiphol. Dan was het alleen nog zoeken naar een kar waar ook bagage op is gegaan, maar dan was in ieder geval het grootste gedeelte gewoon in Nederland. Deze bagage werd gedropt bij band nummer 17. Niet veel later hadden kwamen onze backpacks achter elkaar eruit. Waren ze toch nog mee gekomen!!! We hadden al een karretje gepakt voor onze bagage, daar snel alles op gedaan. Inmiddels was het al 1,5 uur later. Geappt naar de familie dat we er aan kwamen. We moesten nu alleen wel door een andere aankomsthal naar buiten, wij snel naar de aankomsthal daarnaast gelopen. Toen we bijna bij de menigte kwamen zag ik Yara (onze hond) al op de vloer liggen. We besloten ons karretje aan de zijkant te dumpen en snel naar onze lieve familie te gaan. Rennend kwam ik op mijn moeder van achteren aan en omhelsde ik haar. Yara was zo gek als een deur en sprong uit enthousiasme tegen me aan. Miranda was zo lief geweest om ook helemaal naar schiphol toe te komen. Super leuke verassing, dus haar snel ook omhelst! Papa was er niet, want die kon de camper nergens kwijt en wachten daar op ons. Voordat we allebei naar huis ging, moesten eerst nog alle foto’s en filmpjes van onze reis op een USB-stick gezet worden die Kiaya haar moeder had mee genomen, aangezien Kiaya haar laptop kapot was gegaan. Dit duurde een tijdje, maar kon ik al wel een beetje bij kletsen met Miranda en mama en de familie van Kiaya. Toen de bijna 2600 foto’s en filmpjes op de USB-stick stonden hebben we nog een zanzibar lied gezongen en namen we afscheid van elkaar en zijn we allemaal lekker naar huis gegaan.

Niet veel later kwam papa ook aanrijden en gingen we een stuk buiten Amsterdam even ergens koffiedrinken. Onderweg en tijdens het koffiedrinken kon ik honderduit kletsen, want vooral mama wilde van alles weten. Ik werd een beetje verkouden en mijn stem begon ook gewoon pijn te doen van al het praten. Maar ik vond het maar wat leuk om al mijn verhalen te vertellen en dan is het nog steeds maar een stukje ervan. Rond het middaguur kwamen we weer in het vertrouwde Aalsum aan. Papa ging meteen aardbeienplukken, zodat we die lekker op ons brood konden doen voor de lunch. Heerlijk! Inmiddels voelde ik dat de reis toch wel vermoeiend was, ondanks dat ik wel nog best wat heb kunnen slapen in het vliegtuig. Bij KLM heb ik een formulier ingevuld, waarbij ik hoop geld terug te krijgen ter vergoeding van mijn vermiste backpack op de heenweg die ik pas na 5 dagen had met veel moeite. Dus ben benieuw of en hoeveel geld ik daarvoor terug krijg. ’s Middags ook een deel van de foto’s laten zien. Papa en mama zijn de komende dagen ook vrij en kan ik mooi de rest van de foto’s en filmpjes in delen zien. De komende dagen maar lekker uitrusten! Woensdag ga ik weer naar Amsterdam voor het afronden van de minor. Kiaya en ik geven dan, net als de andere groepjes, een presentatie over ons evaluatie project veel bloedverlies in het kraambed. Vrijdag nog een training en dan kan mijn zomervakantie beginnen!

Kiaya en ik hebben een onwijs leuke tijd samen gehad en het zal wel gek zijn dat we alleen komende week nog bij elkaar op school zitten. Want de rest van de opleiding zal ik gewoon weer in Groningen volgen en zij blijft in Amsterdam. Gelukkig kunnen we natuurlijk altijd nog afspreken. Mijn stage zit erop en mijn minor is dus bijna afgerond, dus dit is mijn laatste blog. Heel erg leuk dat jullie allemaal mijn blogs lazen en voor alle lieve berichtjes!!!

Liefs, Annemarijn