Habari!

Habari lieve vrienden en familie,

Mijn vorige blog is inmiddels al weer een paar dagen terug en wat maak je dan toch weer veel mee. Ik wil alvast zeggen dat ik het super leuk vind om alle reacties te lezen onder mijn blog of op facebook!

Ik zal beginnen met de story about my bag. Mijn tas heeft zo zijn eigen avontuur gemaakt. Ik begin meteen met het goede nieuws, na 5 dagen kwam hij eindelijk bij mij! Maandag had ik dus gebeld met het vliegveld en kunnen regelen dat mijn tas op de bus gezet zou worden naar Turiani. De volgende dag ben ik in het begin van de middag opnieuw gaan bellen naar het vliegveld, om zeker te weten dat mijn tas onderweg was en om te kijken wanneer hij er ongeveer zou zijn. Ik kreeg toen een nummer van de buschauffeur en moest daarmee een afspraak maken hoe laat en waar ik mijn tas kon oppikken. Ik meteen bellen naar de buschauffeur, maar hij kon geen Engels, dus dat schoot niet op. Ik had gebeld in mijn lunchpauze en er staat elke dag rond lunchtijd een warme maaltijd voor ons klaar in het Guesthouse, dus dan lopen we altijd even naar huis om daar te eten. Weer terug op de Labour Ward vroeg ik midwife Anna of zij opnieuw een telefoontje voor mij wilde plegen in het Swahili, omdat de buschauffeur geen Engels kon en natuurlijk wilde ze dit doen. Toen het telefoontje klaar was kwam het slechte nieuws. Mijn tas was nog steeds in Dar es Salaam, niet meer op het vliegveld maar op het busstation. Als jullie het busstation in Dar es Salaam gezien zouden hebben, dan snap je dat je dat echt geen lekker gevoel vind dat je tas op het busstation in. Al die mensen die daar rond lopen, chaos, veel bussen en veel verkopers. Toen zakte de moed me wel even in de schoenen, hoe komt mijn tas ooit bij mij? Dit was een grote teleurstelling dat mijn tas nog steeds in Dar es Salaam stond. Ik vroeg aan Anna waarom mijn tas nog steeds daar stond en hoe ik hem ooit bij mij kon krijgen. Ze vertelde dat een man mijn tas heeft en nog geen betrouwbare buschauffeur had gevonden aan wie hij mijn tas toevertrouwde dat hij ook echt bij mij aan zou komen. Dit was een kleine geruststelling dat hij hem niet zo maar aan een wilt vreemde wilde mee geven. Een andere midwife, Paulien, zag dat het me pijn deed en het me verdrietig maakte dat ik nog steeds niet me tas had en ik me sterk afvroeg of hij ooit bij mij zou komen. Paulien is een super leuke en hele lieve verloskundige en die had een plannetje bedacht. Zij kent iemand die voor zijn werk elke dag ’s ochtends van Turiani naar Dar es Salaam rijdt en daarna weer terug. Ik gaf haar de nummers van het vliegveld, de buschauffeur (man die mijn tas nog had in Dar es Salaam) en mijn eigen Tanzaniaanse nummer. Paulien die ging regelen dat de man die zij kent mijn tas gaat ophalen en dan zou ik hem de volgende dag aan het einde van de dag krijgen, dus dat zou goed nieuws zijn!

Terwijl we bijna bij het guesthouse waren (hadden verspreide dienst gedaan op de labour ward), werd ik iets na 8 uur ’s avonds gebeld door midwife Paulien. Het was eerst even moeilijk te ontcijferen waar ze was, maar ze stond voor het ziekenhuis op mijn tas te wachten, want die kwam er bijna aan. Dus Kiaya en ik zijn ook snel haar kant op gelopen. We werden warm ontvangen met een knuffel. Ik ben zo blij met Paulien, want ik vind het zo lief van haar dat ze zo goed achter mijn tas is aan gegaan en er bovenop blijven zitten totdat hij bij ons was. Terwijl we samen met haar aan het wachten waren op de tas is ze opnieuw naar de bus chauffeur gaan bellen om te vragen hoe lang het nog zou gaan duren voor ze bij het Turiani-Hospital zouden komen. Ze waren op dat moment net in Turiani aangekomen, dus het zou niet lang meer duren. Spannend, mijn tas komt er bijna aan!!! Onder tussen super leuk met Paulien zitten kletsen, wat is het een schat van een mens. Kiaya zei tegen haar, I want to take you back to Holland. Het duurde toch nog even en toen kwam de bus aangereden en er kwam een tas uit. De zak leek al verdacht veel op die van mij, dus dat zat vast goed. Afscheid midwife Paulien en bedanken zat er niet in, want voor we het wiste was Paulien meteen in de bus gestapt en zou bij haar huis uitstappen. De mensen in de bus zwaaide allemaal en wij waren zo blij dat we de tas na 5 dagen weer bij ons waren dat we zeer vrolijk terug zwaaide. In het licht bij de poort van het ziekenhuis de beschermhoes er voor een deel af gehaald om zeker te weten dat het mijn tas is en ja hoor, het was echt mijn tas!!! Haast huppelend liepen we terug, ik mijn tas tillend. Het moment nog even vast gelegd op de foto. Binnen in ons huisje mijn tas neer gelegd en ben en ik gaan whatsapp bellen met mijn moeder. In het huisje had ik geen goede verbinding, dus ik ben een stukje naar buiten gelopen. Super leuk om m’n moeders stem weer even te horen, net of ze op een paar uur rijden afstand zit. Toen meteen het grote nieuws van mijn tas verteld dat hij na 5 dagen eindelijk bij mij is. Ik heb een hele tijd zitten bellen met mama en Kiaya ondertussen voor de eerste keer met haar vader. Na een lang gesprek, blijft altijd te kort, hebben we er toch een einde aan gemaakt. Kiaya en ik hadden al als grapje gemaakt om toch in de verloskundige setting te blijven: Ik was serotien (over tijd in je zwangerschap) en de bevalling liet maar op zich wachten. Na 5 dagen was de bevalling dan eindelijk begonnen. Woensdag was de bevalling dan echt begonnen en na een lange, zware bevalling was ik dan eindelijk bevallen van mijn backpack en was hij eindelijk bij mij.

Terug naar dinsdag waar ik gebleven was in mijn blog. Nieuwe stagedag te gaan. Kiaya en ik ontbeten samen en daarna is zij haar bed weer ingedoken, want ze had al een paar dagen slecht geslapen. Dus alleen naar de Labour ward. Er lag een nieuwe vrouw en ik mocht meteen bij de vrouw toucheren (inwendig onderzoek). Ze had 7 cm, maar de baarmoedermond was erg opgezetx, doordat ze aldoor al aan het persen was terwijl ze geen volledige ontsluiting had. Ze had het zwaar, maar niemand kijkt hier naar de vrouwen om. De verloskundige doen alleen hun onderzoeken wanneer het tijd is en verder laten ze de vrouwen op hun bed voor wat ze zijn. Of ze nou om de nurse/midwife vragen/schreeuwen het maakt niet uit. Ze doen er niks mee. Ik ben bij haar gaan zitten en dat vond ze fijn. Ik hield haar hand vast. Ik had het woord snel geleerd wat betekend: “niet persen = “Oeshi-sukuma”. Dus ik zei de hele tijd als ze een wee had, oeshi-sukuma en Hema (zucht) en ging samen met haar zuchten. Dit zorgde ervoor dat ze veel minder ging mee persen. Helaas als je even weg gaat dan was ze weer in haar oude patroon en niemand anders die dit van je over neemt en haar ondersteunt. Deze andere mentaliteit blijf ik lastig vinden. Uit eindelijk had ze het hoofd er uit geperst toen we er niet bij waren en toen zijn de verloskundige, Kiaya (die was inmiddels ook op de Labour Ward) en ik naar haar toe gegaan. Kind werd met een grote plas meconiumhoudend vruchtwater geboren (kind had op het laatste moment in het vruchtwater gepoept en dat is een teken dat het kind het niet meer lekker heeft in de baarmoeder en vaak zijn ze dan benauwd). Het kind kwam er slap uit, meteen afgedroogd en flink zitten prikkelen. Kiaya nam het kind mee naar de reanimatietafel, ze legde het kind tegen haar aan en haar jasje werd toen vies. Het gekke was dat de verloskundige zich meer druk maakte om haar vieze jasje dan om het kind wat het niet lekker deed. Hier stonden we raar van te kijken. Het kind ademde wel, maar niet goed en had veel prikkeling nodig. We wilden het zuurstof geven, maar de stroom lag eruit, dus de zuurstofapparaat werkte niet en de handmatige ballon was kapot. Kiaya is het kind flink blijven prikkelen en toen herstelde het gelukkig weer! Het kind deed het uit eindelijk goed en heeft daarna heerlijk aan de borst gedronken bij zijn moeder!

Woensdag was het rustig op de Labour Ward. Er lag één vrouw op de Labour Ward, 18 jaar en zwanger van haar eerste kind. Omdat het zo rustig was hebben Kiaya en ik mijn laptop op gehaald en hebben we alvast een begin gemaakt aan ons eindproduct en de verantwoording. Toen de verloskundige onderzoeken ging doen bij de vrouw die op de labour ward lag, ben ik gaan helpen. Ze had 4 cm ontsluiting en omdat het dan nog wel een tijd kan duren, besloten Kiaya en ik naar ons huisje toe te gaan en later terug te gaan. Kiaya en ik moesten wat spulletjes hebben die ze niet in niet voor het ziekenhuis hadden, dus ben ik samen met een verpleegkunde student op een piki piki (soort motor/brommer achtig) naar Madazini een dorpje verder gegaan. Toen we terug kwamen zijn Kiaya en ik naar de labour ward gegaan. Ze zouden ons bellen als ze toch opeens snel ging, maar toen we ’s middags terug kwamen was ze al bevallen en waren we helaas niet gebeld. Er lag wel weer een nieuwe vrouw, opnieuw een prim nu met 6 cm. We besloten weer twee uurtjes naar ons huis te gaan en dan te kijken hoe ver ze is.
Weer terug op de labour ward was er een nieuwe vrouw bij gekomen die zwanger was van haar 5e kind en die had 8 cm ontsluiting. Een half uur later kreeg mevrouw persdrang. Ze reageerden niet op de vrouwen, dus Kiaya en ik zijn bij beide vrouwen de harttonen gaan luisteren van het kind. De gene die zwanger was van haar 5e kind probeerde ons duidelijk te maken dat ze persdrang had. Wij vertelde dit aan de verloskundigen, maar ze deden hier niks mee. Ik probeerde nieuwsgierig te vragen hoe het beleid nu verder was als je bij een multiparae (iemand die al meer kinderen heeft gebaard) 8 cm toucheert. De verloskundige vertelde dat je dan na ongeveer twee uur weer gaat beoordelen, omdat je verwacht dat ze met een cm/per uur ontsluiten. Dit klopt, maar zeker als je al vaker kinderen heb gebaard kan de ontsluiting ook opeens doorschieten naar volledige ontsluiting. Daarom vroeg ik om dat het een Multiparae was en meerdere kinderen al had gebaard of het ook mogelijk is dat ze sneller ontsloot. Nee dit was niet mogelijk. En stel het is wel zo, dan moet de vrouw het zelf aangeven. Dit was erg frustrerend, want als de vrouwen het aangaven deden de verloskundigen hier gewoon niks mee en lieten ze de vrouwen gewoon in hun bed alleen de weeën opvangen. Aangezien ze toch niet bij de vrouw gingen toucheren en bij volledige ontsluiting starten met persen zijn we tussendoor even snel naar huis gegaan om te dineren. Toen de twee uur voorbij waren en ze nog niet opnieuw gingen toucheren, waren wij er wel klaar mee en zijn we richting ons huis gegaan.

Ik vind het hier erg leuk en heb het erg naar me zin, maar de andere mentaliteit vind ik erg lastig. Ze zitten erg vast aan de regeltjes die ze hebben en willen hier niet van afwijken. Hierdoor zie je heel vaak dat ze te laat zijn en het kind al geboren is zonder dat de verloskundige er bij is. Aan de andere kant is het ook interessant om te hoe zij hier dingen aanpakken en wat voor gekke dingen zij hier hebben. Bijvoorbeeld dat je aan de grote van de voet kan zien of het kind door het bekken past….

Gisteravond hadden we al ons eerste feestje, want de drie Nederlandse verpleegkunde studenten vertrokken vanmorgen na 4 maanden hier in Turiani geweest te zijn en gaan nu door Tanzania en nog een aantal andere landen reizen. Het feest was erg leuk. Een mengelmoes van liedjes in het Swahili en bekende top40 liedjes en we konden lekker dansen.

Kiaya en ik hebben nu een lekkere rustige dag en gaan vanavond de nachtdienst in, omdat dan Paulien, de leuke verloskundige aan het werk is. De nachtdienst begint hier om 20.00 en afhankelijk hoe druk het is gaan we tussen 0.00 en 2.00 naar huis. Als het rustig is gaan we Paulien interviewen voor ons project, dan hebben we één interview binnen.

Kwaheri! Fijn weekend allemaal!