Lange reis en safari's

Habari lieve familie en vrienden,

Het is wel weer tijd voor een nieuwe blog. Kiaya en ik zijn alweer bijna op de helft van onze vakantie en de tijd vliegt om. Aan de ene kant jammer want we hebben het erg naar ons zin hier, aan de andere kant ook leuk want dan kunnen we alle lieve mensen weer in Nederland zien.

Mijn mobiel ben ik nog steeds kwijt, maar het goede nieuws is dat ik inmiddels wel mijn lost report binnen heb! Dat was ook nog best een gedoe. Het weekend dat we in Morogoro waren hadden we aangifte gedaan, maar konden we niet meteen het Lost Report mee krijgen omdat een mannetje die het officieel kan maken maandag pas weer aanwezig zou zijn. We hadden afgesproken dat ze ons zouden berichten als ze mijn lost report op de bus zouden doen. Toen we woensdag nog niks hadden gehoord, gingen we hun bellen alleen werd er niet opgenomen. Kiaya en ik zagen onze geest al dwalen dat we opnieuw ergens anders straks aangifte moesten gaan doen, wat meerdere uren in beslag zou nemen, om dat lost report voor de verzekering te krijgen. Gelukkig gingen de Nederlandse tropenartsen en de co’s vorige weekend onverwachts toch weer naar Morogoro en zouden hun even langs de politie lopen. Hoe goed ze ook hadden geprobeerd, het was allemaal moeilijk moeilijk en konden uiteindelijk geen lost report mee krijgen. Toen kwamen ze thuis in Turiani en daar lag een envelop. De co’s wonen in een huisje tegenover het ziekenhuis en omdat het eerst te vol zat konden wij daar niet verblijven. Omdat we het toen in het guesthouse ons steeds meer thuis voelde zijn we daar uiteindelijk de hele tijd gebleven. Maar toen de co’s thuis kwamen was er een envelop binnen gekomen voor een ene Anniemartine Francie en achterop stond als afzender de politie. 1+1=2 dachten de co’s, dat zou dan vast mijn Lost Report moeten zijn. En ja hoor, zonder bericht wat ze hadden belooft is hij gelukkig toch nog net op tijd bij ons gekomen. Mijn naam is dus een beetje verandert. Voor de gene die het niet weten, mijn tweede naam is Francine, dus ook die naam hebben ze een beetje verandert. Ze hebben er een mooie naam van gemaakt… uhum… Al moet ik zeggen dat ik al niet anders gewend ben dat ik hier in Tanzania een andere naam heb: Anna, omdat Annemarijn veel te moeilijk is. De eerste paar dagen probeerde ik het soms wel, maar ik kwam er al vrij gauw achter dat ik er maar beter Anna van kan maken.

Maandag hadden we onze laatste stagedag. Ik had al onrustig geslapen omdat ik in mijn hoofd al helemaal druk was met ons vertrek. ’s Ochtends bij de opening die er elke dag is hebben we in het Swahili de mensen bedankt voor de leuke en leerzame tijd in het ziekenhuis. Midwife Paulien die had deze zinnen van het weekend vertaald in het Swahili, omdat de mensen het heel erg waarderen als je iets zegt in hun taal. Paulien was alleen heel erg enhousiast en had zomaar 6 zinnen op papier geschreven. Ontzettend lief, maar die zinnen waren best lastig en omdat fatsoenlijk uit je mond te krijgen. Maar het was gelukt en volgens mij hebben ze ons goed kunnen volgen met wat we zeiden.
Daarna door naar de Labour Ward voor ons laatste een dagje op de verloskamers. Er lagen verschillende vrouwen, maar allemaal nog erg in het begin van de bevalling. Helaas hebben we dan ook niet nog een bevalling gedaan als leuke afsluiter van onze stage. Verder stond deze laatste dag voornamelijk in het teken van afscheid nemen van iedereen. Sister Adelfina (is een non maar ook arts) is een schat van een mens en die kwam van het weekend nog naar ons toe met de vraag als we straks klaar zijn met onze opleiding of we dan weer terug komen om bij hun te werken. Met een misschien of een wie weet nam ze geen genoegen, we moesten zeggen dat we terug komen. Natuurlijk super lief, al denk ik niet dat ik later als verloskundige in de tropen wil werken. Ik vond dit een super mooie, soms heftig en leerzame ervaring. Maar de toch totaal andere manier van zorg geven zou ik toch moeilijk vinden om daar voor langere tijd in te werken.
Nadat we door de dag heen van iedereen hadden afscheid genomen, bustickets hadden geregeld naar Arusha en onze backpacks waren gepakt zat de dag er ook al bijna op. ’s Avonds zijn we op tijd ons bed in gegaan, want de wekker zou ons weer vroeg wekken.

Dinsdag 4.10 ging de wekker (kiaya haar mobiel) en niet veel later stond Kiaya bij mijn bed om te kijken of ik ook wakker was. Het was tijd om op te staan, we gaan aan onze volgende reis beginnen en onze vakantie begint nu definitief! Naar de wc, aangekleed, daarna mijn backpack en rugtas het laatste stuk ingepakt, opnieuw naar de wc aangezien het een lange reis is en je nooit weet hoe vaak we naar de wc zouden kunnen gaan. Kiaya was er ook klaar voor en om 4.40 liepen we dan ook als twee pakezels met allebei een backpack (ik nu voor het eerst ook), onze extra rugtas voorop en nog een plastic tasje met koekjes in de hand naar de bus. Het was stil op het ziekenhuisterrein en best een gek idee dat we hier nu (waarschijnlijk) nooit meer terug zullen komen. We moesten wachten voor de poort van het ziekenhuis op de bus. Er kwamen een paar kaar een piki piki voorbij reiden, toen kwamen er twee lichten aan en dachten we dat dat we bus zou zijn. Maar dat bleek de ambulance te zijn die de artsen weer bij het ziekenhuis kwam afzetten. Rond 5 uur, zoals afgesproken zagen we opnieuw twee lichten van rechts komen en jawel deze keer was het wel onze bus. We hadden tijdens het wachten onze spullen voor ons gezet en toen de bus kwam, werden we geholpen met het in de bus krijgen van onze spullen en voor we eigenlijk ook maar goed wisten of dit wel de juiste bus was reden we al richting Madazini (plaats verderop). Onze backpacks en extra rugtas nog staand in de bus en al rijdend voort over de hobbelige weg moesten we onze grote backpacks in het rek boven ons plaatsen. Dit was nog best even lastig, maar uiteindelijk lagen ze daar allebei, muurvast. Eenmaal aangekomen in Madazini wisten we dat we een uur moesten wachten, maar we vonden het allebei geen optie of om ’s ochtends met al je spullen naar Madazini te lopen of op een piki piki (brommer) te gaan. Kiaya en ik hebben meerdere keren gecheckt of dit wel echt de goede bus hadden en pas op het laatste moment hadden we daar een beetje vertrouwen in. Dit kwam omdat ze wel vaker ja zeggen en ze misschien ook wel ja zeggen omdat ze graag willen dat jij bij hun in de bus komt. Er was namelijk ook een andere bus in Madazini die eigenlijk tegelijkertijd bij Turiani langs reed, maar die vertrok om half 6 en is dus waarschijnlijk daarna een andere kant op gegaan. Er was één vrouw die ook mee ging naar Arusha en die kon goed Engels en toen dachten we dan moet het vast goed komen. Ze was behoorlijk dik deze vrouw en gedurende de reis hebben we haar de bijnaam gegeven van dikkiedik. Die vonden we wel bij haar passen. Toen wij de bus instapte in Turiani zaten er al wat mensen, in Madazini liep het ook wat aan en vlak voor vertrek kwamen er nog een heleboel mensen en vertrokken we met een volle bus richting Arusha iets na 6 uur. Toen we vertrokken was het al licht geworden en konden we dus meteen alles van de omgeving zien. Wat een prachtige natuur!!! We stopten regelmatig onderweg, om mensen er extra in te laten of omdat mensen er weer uit gingen. De bus leek niet heel fantastisch, maar op zich was het een prima bus. De stoel zat prima, maar na een aantal uur beginnen je billen natuurlijk, maar dat zou bij alle stoelen zo zijn, pijn te doen. De ruimte bij onze benen hadden wel iets ruimer gemogen, als ik iets onderuit gezakt zat dan zaten mijn knieën tegen de stoel van de gene voor mij. De reis was in sommige opzichten best komisch. We voelden ons soms nog steeds behandeld als de koningin. We kregen veel aandacht, iedereen wilde een praatje maken, ons vasthouden. Er was 1 klein meisje van een jaar of 8/9 die achter mij zat en met haar hand bij mijn schouders een tijd kietelde. Ik heb er maar niks van gezegd, maar raar vond ik het wel al kon ik er wel om lachen. We hebben ook stukken van de reis gedoezeld/geslapen en één keer kwam een man ons helemaal wakker maken omdat hij afscheid van ons wilde nemen omdat hij de bus ging verlaten, terwijl we hem tijdens de busreis helemaal niet gesproken hadden. Dit vonden Kiaya en ik iets minder grappig, aangezien we lekker ontspannen zaten, half te slapen. De eerste drie uur van de reis reisden we over een onverhard pad die erg hobbelig was. Zoals Kiaya dat zo mooi kon beschrijven, het was net zo’n kinderachtbaan (zo’n rups), dat je alle kant op wiebelt, soms met een kriebel in je buik maar je niet over de kop gaat. Een toepasselijke omschrijving. Als ontbijt aten Kiaya en ik chipsi Mayai (ei met aardappel en chilisaus) die we gisteren al hadden gehaald. Helaas waren ze koud en een dag oud toch een stuk minder lekker. Rond 10 uur kwamen we eindelijk bij geasfalteerde weg aan. Wat een verademing na 4 uur op een onverharde weg. Op zich vind ik dat hobbelen niet vervelend en voor een tijdje best leuk zelfs, maar na 4 uur is asfvalt voor de rest van je reis toch wel HEEL fijn!
De muziek was in het begin om te janken, bolliewood muziek, ik vond het drie keer niks. Later was er helemaal niks en toen kregen we op een gegeven moment muziek in het Swahili maar wel lekkere muziek. ’s Middags werd er allemaal filmpjes op het beeldscherm voorin de bus afgespeeld waar niet zo veel aan was en wat we ook verschillende keren voorbij hebben zien komen, aangezien het een lange busreis was. Er zaten ook verschillende kinderen in de bus en met het geweld en soms seksuele filmpjes toch niet echt voor hun geschikt. De bus was vol toen we vertrokken. Aangekomen in Mochi rond 15.30 was de bus aardig leeg, maar stroomde de bus opnieuw vol met mensen, overvol! Na ruimt 13 uur reizen kwamen we rond 18.15 in Arusha aan. Aangekomen in Arusha zagen we een bord staan met de naam van ons hotel waar we in gingen verblijven. Omdat het op een gegeven moment toch nog wel lang duurde voor het busstation kwamen zijn we er eerder uit gegaan en gingen we het stuk terug lopen naar het hotel. Achteraf had ik liever een taxi gepakken, want het was best warm, was gaar van de reis en met de backpack en een zware extra tas waar flink water in zat was dat best sjouwen. Wat was ik dan ook blij toen we het hotel binnen liepen en ik m’n spullen van m’n rug kon doen.
Bij het hotel ons zelf eerst heerlijk opgefrist onder een warme douche. Die hadden we niet in Turiani, dus dat was wel een genot! Daarna zijn we gaan eten in het restaurant. We zagen op de menukaart nacho’s staan en het leek ons lekker om nacho’s en een salade samen de delen. De nacho’s was uiteindelijk wel een flop, toen we ons eten kregen en het gewoon gefrituurde aardappelschijfjes waren met gesmolten kaas, doppertjes en het bord was nog mooi versierd met een stukje tomaat, paprika en wortel. Op zich met tomatensaus die er was een best lekkere maaltijd die goed vulde, maar als je dan op nacho’s rekent verwacht je toch iets anders…. Toen we net klaar waren met eten kwam er een jongen naar ons toe die twee Muzungu’s (blanken) toch wel heel leuk en interessant vond. Hij liet er geen gras overgroeien en probeerde op alle mogelijke manieren voor later nog contact met ons te houden. Als eerste met facebook, maar we zeiden allebei dat we die niet hadden. Dan ons telefoonnummer, maar die wisten we allebei niet uit ons hoofd en mijn mobiel was gestolen, dus we konden ook elkaars nummer niet opzoeken. Twitter hadden we wel en Kiaya heeft haar twitternaam gegeven, die ze helemaal niet heeft. We hebben zijn nummer nog gekregen, maar hier gaan we niks mee doen. Arme jongen. Allemaal heel lief bedoeld natuurlijk, maar wij hebben er geen behoefte aan! :p Pap en mam, ik heb dan ook nog steeds geen Tanzaniaan aan de haak geslagen ;)

Woensdag zouden we doorreizen van Arusha naar Karatu en ons was verteld dat dit ongeveer 2 uur rijden zou zijn. Daarom hadden we ’s ochtends nog tijd om van van Arusha te zien en we hadden gehoord dat de Masai Craft markt leuk zou moeten zijn. Dus daar zijn we heen gegaan.
Bij de markt aangekomen was het rustig en zag je alleen de verkopers. We waren de eerste klanten van de dag. Overal zag je kleine kraampjes waar alle verkopers zeggen dat je bij hun kraampje moet komen. We dachten eerst ook waar moet je beginnen, maar zijn uiteindelijk aan het begin van de rechterkant begonnen. Overal was een beetje hetzelfde en lagen allemaal leuke spullen: beeldjes van mensen en dieren, kanga’s, schilderijen, slabestek, armbandjes, oorbellen, magneten, onderzetters voor kopjes op te zetten, kommen. Kortom vanalles! Hier hebben we dan ook verschillende leuke dingen ingeslagen voor thuis. Hoe langer we er waren hoe drukker het werd en voor het eerst kwamen we eigenlijk veel meer andere blanken tegen. Best gek om opeens veel meer blanken tegen te komen na 3,5 week alleen elkaar te hebben en de co’s/tropenartsen.
Aan het begin van de middag zijn we naar het busstation gegaan in Arusha om de bus te nemen naar Karatu. Onze taxichauffeur wees ons aan welke bus we konden nemen, bleek hij een privebusje aangewezen te hebben die veel duurder zijn en we vinden het ook wel wat hebben om gewoon met de lokale bevolking te reizen. Gelukkig was één van de chauffeurs van zo’n privébusje zo lief om met ons mee te lopen naar de local bus.
In de local bus werden naar een plek in het midden van de bus gedirigeerd. Er was nu ook ruimte boven de stoelen om bagage kwijt te kunnen, maar die ruimte was niet groot genoeg voor onze backpacks. De ruimte bij onze benen was ook niet groot genoeg om de backpack te laten staan. Dat werd dus backpack en de extra rugtas allebei opschoot, behoorlijk krap. Gelukkig zou de reis niet zo lang zijn. Uiteindelijk duurde de busreis geen twee, maar drie uur, maar vergeleken met de dag ervoor een korte reis. Ons was verteld dat boven in Tanzania de natuur het mooiste is en daar hadden ze helemaal gelijk in, vooral het stuk van Arusha naar Karatu was adembenemend mooi. Het grappige was dat we ook langs het nationaal park Lake Manyara reisde waar we de volgende dag op safari zullen gaan. Aangekomen bij de Kudu Logde waar we zouden verblijven keken we onze ogen uit. We hadden een hele mooie deal kunnen maken voor twee safari’s en overnachtingen inclusief, maar we wisten niet dat we in zo’n luxe bungelowpark zouden komen, het leek eerder een resort. Toen we aankwamen mochten we niet zelf onze backpacks tillen en kregen we eerst een warme doel om onze handen schoon te maken en daarna ook nog een glaasje sap. Kiaya en ik werden er allebei een beetje ongemakkelijk van. Aangekomen bij onze bungelow zagen we twee grote bedden staan en verder was het ook een heel ruim en mooi huis. Er was zelfs een openhaard in het huisje en deze hebben we de dagen dat we hier verbleven ook goed gebruik van gemaakt. De temperatuur hier in Karatu is namelijk een stuk frisser dan waar we eerst verbleven. Het is hier in de maand juni/juli meestal tussen de 15-25 graden en weinig zon. Terwijl waar we eerst zaten was het vaak 25-35 graden en veel zon, dus dat was wel even omschakelen. In de kudu Logde konden we heerlijk eten en was bij het dinner een buffet en konden we eindelijk zelf weer eens kiezen wat we wilden eten.

Donderdag was dan onze eerste dag van onze safari en gingen we naar Lake Manyara. Toen we 8 uur ’s ochtends bij de receptie aankwamen stond onze chauffeur (Freddy) al op ons te wachten, een vrolijke man. De weg naar het park was dezelfde weg die we gister reden. Karatu ligt op een berg en onderweg heb je dan ook prachtig uitzicht over het Lake manyara park. Onderweg naar het park kwamen we onze eerste wilde dieren van de dag al tegen, apen!
Toen we het park echt binnen gingen rijden ging het dak van de auto een stuk omhoog, zodat we staand in de auto zonder ramen naar buiten konden kijken. Niet veel later kwamen we onze eerste dieren van het park tegen, opnieuw apen. Super leuk. Volwassen apen maar ook baby apen die op de rug van moeder zaten. De apen waren aan de zijkant van het pad, maar stonden ook op het midden van de weg of staken de weg over. We hebben de volgende dieren gezien in het park: 3 soorten apen, buffelo’s, gnoes, zeba’s, nijlpaard, ooievaars, giraffen, vogels (o.a. kraanvogel), flamingo’s, herten, mangoe’s (soort muis) en waterback. Tijdens de safari was het ontzettend genieten van alle beesten en de mooie natuur. We hebben 3 giraffen van dichtbij gezien, een stel met een kleintje. Vooral het mannetje en het vrouwtje leken wel stambeelden, zo stil bleven ze staan. Olifanten zijn we niet tegen gekomen, maar volgens Freddy was dat niet heel erg want hij verzekerde ons ervan dat we ze in het andere park sowieso zouden tegenkomen. Bij terugkomst bij de kudu logde ben ik met m’n laptop naar het internetcafé gegaan, helaas is het wifi hier niet al te best maar kon ik in ieder geval de belangrijkste mailtjes weer beantwoorden. ’s Avonds zijn we op tijd naar bed gegaan. We hebben met Freddy om 6.30 afgesproken, zodat we rond 8 uur in het park zijn, omdat je ’s ochtends de meeste dieren ziet. Dit komt omdat het ’s middags zo warm wordt dat de meeste dieren een verkoelend plekje opzoeken en gaan slapen.

Vrijdag dus vroeg op. Toen we net bezig waren met aankleden ging de telefoon van de kamer af. De receptie belde met de vraag of we ook zin hadden in een kopje thee of koffie. Daar hadden we allebei nog geen behoefte aan zo vroeg en hebben ze dan ook lieve aanbod afgeslagen.
We reden langs Lake Manyara en het eerste stuk was dan ook hetzelfde. Na 1,5 uur kwamen we bij het Tarengire nationaal park aan. Freddy ging regelen dat we er in konden, terwijl Kiaya en ik even naar de wc konden en wat foto’s maken. Iets voor half 9 gingen we dan echt het park in. Ik vond het leuk om het eerste stuk te filmen hoe we het park in gaan, we waren nog maar net het park in en daar zagen we al een giraffe. Niet veel later impala’s en zebra’s, helaas wilde deze op dat moment niet goed op de foto. Later kwamen we onze eerste olifanten tegen, die hadden we in de pocket! Grote olifanten, maar ook babyolifanten, super leuk. Dat we donderdag geen olifanten hebben gezien hebben we dubbel en dwars goed gemaakt, want we hebben deze dag ontzettend veel olifanten gezien. Soms vond ik ze ook heel imponerend en 2 keer dacht ik echt dat de olifant de auto wat aan zou doen. Maar gelukkig is dat niet gebeurd. Ik heb twee hele grappige foto’s van een olifant kunnen maken, waarbij eentje de olifant aan het plassen is en eentje waarbij de mannelijke olifant zijn 5e been (piemel) wel heel duidelijk liet zien. Wat een mega ding!! Deze laatste olifant was ik zelf ook echt bang voor en deed mijn adrenalinespiegel enorm stijgen, want zijn hint dat wij moesten oppassen vond ik erg duidelijk. Echter bleef Freddy redelijk rustig en zijn we er uiteindelijk veilig langs ze gereden. We hebben ook struisvogels gezien, wat een lelijke beesten eigenlijk en wat een komisch gezicht als ze lopen of zelfs rennen. Andere dieren die we gezien hebben: zwijnen, banded mangoes (soort grote muizen), apen, antipolen en weer verschillende soorten vogels, waaronder kingvisher en dwergpapagaai. Helaas hadden we niet de mazzel om tijgers of leeuwen te zien. Maar ondanks dat waren het twee hele geslaagde safari’s!
Weer terug bij onze bungelow hebben we mijn laptop en snoeren opgehaald om vervolgens naar het internetcafé te gaan. Ondertussen als het internet het slecht deed bekeek ik alle foto’s van vandaag en verwijderde ik de slechte foto’s. Kiaya en ik hebben vandaag samen 369 foto’s en filmpjes gemaakt. Wanneer ik thuis ben wil ik een fotoboek gaan maken, maar dat wordt nog moeilijk om te selecteren welke foto’s ik er wel en niet in ga doen als ik alleen al deze dag zoveel foto’s heb gemaakt… Daarna weer lekker een aflevering van onze gezamenlijke serie gekeken en daarna zijn we naar de dinnerzaal gegaan, verschillende tafels waren al bezet en daarom was er deze keer ook gewoon een buffet (gister niet omdat we maar met 3 personen waren). Als voorgerecht kregen we komkommersoep, was een lekkere frisse soep. Als hoofdgerecht nam ik een beetje rijst met een groentesaus, spaghetti met bologense saus, tomatensalade die ik echter niet heel lekker vond en een paar stukjes komkommer. Als nagerecht nam ik de overheerlijke chocoladetaart. Het was meer een dun plakje chocoladecake met daar op een laagje chocolademoes, maar het smaakte zeer goed.
’s Avonds zijn Kiaya en ik nog een keer alle foto’s en filmpjes van de safari bij langs gegaan. Ik heb één filmpje dat de olifant een duidelijke hint maakt dat we moesten oppassen, we kregen er opnieuw de rillingen van.

Vandaag is het inmiddels alweer zaterdag en de tijd vliegt echt! Morgen is alweer onze laatste lange reisdag en beginnen we aan het laatste stuk van onze reis. Morgen gaan we in 1 dag met de bus van karatu naar Dar es Salaam, het was een beetje onduidelijk hoe lang deze reis gaat duren, maar zeker 11 uren. Dus dat wordt weer een lange zit. Dan overnachten in Dar es Salaam en dan de laatste dagen van onze vakantie lekker vertoeven op Zanzibar. Vandaag hebben we een lekker rustig dagje. ’s Ochtends na het ontbijt hebben we onze bustickets alvast geregeld en zijn we een film gaan kijken. Na de lunch hebben we een zeer frisse duik genomen in het zwembad nu eindelijk de zon er eventjes bij was. Vanavond de laatste keer genieten van het overheerlijke eten en dan op tijd naar bed, want morgen vertrekken we alweer om 5.10 naar het busstation.

Tot over een 8 dagen, want de 28e komen Kiaya en ik weer terug in Nederland!

Kwa Heri!

p.s. als het internet goed genoeg is voeg de foto's meteen bij, anders volgen ze in de komende dagen.