Cultuurshock, veel indrukken en backpack missing

Cultuurshock overleeft, inmiddels zijn wel alweer een aantal dagen in Tanzania. Ik heb sinds vandaag internet kunnen fixen. Zo veel indrukken en al veel mee gemaakt, dus deze blog zal behoorlijk lang worden!

Vrijdagnacht mijn laatste nacht in Nederland onrustig geslapen. Papa en mama hebben mij samen met Yara (onze hond) naar Schiphol gebracht. Hoe dichter we bij Schiphol kwamen, hoe meer de zenuwen toenamen. Als verassing kwam Miranda (zus) me ook uitzwaaien op schiphol. Echt super leuk! Op Schiphol trof ik Kiaya en haar familie. Tanzania komt nu opeens wel echt dichtbij! Het afscheid nemen vond ik erg lastig. Alle spanning voor wat komen gaat kwam eruit. En wat was het gek toen het moment daar was, om met z’n tweetjes door de douane heen te lopen en je familie voor 5 weken achter te laten.
De vlucht was prima, ons goed vermaakt met allerlei films, het wolken uitzicht. Na 9 uur aankomst in Dar Es Salaam. We liepen het vliegtuig uit en liepen meteen de openlucht en moesten met de trap naar beneden. Het leek net of je een sauna binnen stapte, het was warm en erg benauwd. Na een uur in de rij mochten we komen voor een visum. Een hele FBI controle, alle vingerprints 1 voor 1 gescand, foto’s gemaakt en een mondelinge verklaring wat we in Tanzania komen doen. Reizen natuurlijk, haha. Maar voornameijk stage lopen, maar dat hebben we achterwegen gelaten. Toen kwamen we bij de bagageband aan, Kiaya pakte haar tas en toen was het wachten op die van Annemarijn.. Die kwam maar niet, kwam maar niet. Vervolgens roept er een mannetje: finished, finished, oftewel geen bagage voor Annemarijn. Na veel papierwerk op het vliegveld, toch af gesproken dat ze de bagage na sturen en we morgen toch al op weg gaan naar het ziekenhuis. Gelukkig stond er wel een taxi chauffeur op ons te wachten, genaamd Remi. Deze bracht ons naar een motel dicht bij het vliegveld over een weg vol kuilen. Eenmaal in het motel waren we opgewonden, gesloopt, gefrustreerd en vooral erg moe van alle indrukken en de reis. Alles doorweekt van het zweet, Annemarijn backpackloos en toen ook nog het ergste hotel allertijden. Vies, echt heel erg smerig. Weinig licht, klein, kapotte klamboes en vooral heel veel beestennnn. Bah bah! Mijn be werd geteisterd door een hagedis en Kiaya was in gevecht met een horden muggen in mijn klamboe. Dan heb ik de kakkerlak in de badkamer nog niet genoemd. Vele gilletjes later, toch onze waardevolle spullen gepakt en deze samen met onze schoenen en onszelf in 1 bed gepropt. Stel je voor dat er beesten in je schoenen komen die op de grond staan.. Gemummificeerd in de dekens, snikheet geprobeerd wat slaap te vatten, dit lukte natuurlijk niet. Ik dacht toen wel, waar ben ik aan begonnen en waarom wilde ik dit zo graag….?

Na weinig slaap weer vroeg op. Ontbijt zou klaar staan, maar dat stond niet klaar, dus met een kale boterham moesten we het doen. Remi haalde ons de volgende morgen op en bracht ons naar het busstation. Hier waren we zeer populair. Iedereen wil je iets verkopen, aan je zitten of gewoon aardig tegen je doen. Remi hielp ons met tickets kopen en zorgde ervoor dat we in de juiste bus kwamen te zitten van Dar Es Salaam- Morogoro. Het verkeer hier is levensgevaarlijk. Iedereen mag overal gaan zitten/staan waar die wilt, dus ook op het dashboard. Maiskolven, drinken en witte eieren met poeder worden via het raam verkocht of er loopt iemand door de bus, het kan hier allemaal. Ook is bellen als je inhaalt, inhalen voor een bocht of voor een heuvel of inhalen terwijl er een doorgetrokken streep staat hier de normaalste zaak van de wereld. Jullie zullen dan ook wel kunnen indenken dat Kiaya en ik regelmatig opgelucht ademhalen als we een tegenligger op het nippertje ontwijken. Levend op bakjes water uit het vliegtuig en krentenbollen van mijzelf hebben we kunnen genieten van de natuur. Wat een prachtige natuur heeft Tanzania! Groene vlaktes rijkend tot het einde, prachtig. Na ong 5 uur kwamen we aan in Dar en hier hadden we met andere Nederlandse verpleegkundigen en co’s die al in het ziekenhuis zitten afgesproken. Zij waren alleen nergens te bekennen. Natuurlijk lukte bellen niet en hier stonden we dan hulpeloos verloren in een volledig onbekend land. Met goede moed naar een local toegepast en deze heeft ons geholpen. Toen dus toch met een busje de rit naar Turiani gemaakt. Heuvels, bobbels, kuilen, losse stenen, een kermisattractie is er niets bij. En dit 2 uur lang! De uitzichten en indrukken onderweg zijn opnieuw fantastisch. Zoveel groen, planten, bloemen, heuvels, echt adembenemend. Onderweg zwaait iedereen en kinderen rennen mee langs de auto. Erg indrukwekkend om te zien hoe de mensen hier leven. Primitief maar wel gelukkig, althans zo lijkt het. Eenmaal in Bwagale aangekomen, plaats bij Turiani, was het tijd om in ons guesthouse te trekken. Vrijdag trekken we naar ons originele onderkomen tijdens onze stage maar die zit op dit moment nog vol. Hier hadden we even een dieptepunt. Je voelt je vies, bent moe door het weinig slapen, hebt zoveel gezien en dan is er geen water, elektriciteit en geen internet. Opfrissen kon niet en spullen uitpakken ook niet. Toen zat ik er wel even doorheen. Gegeten met de andere meiden en toen bij terugkomst deed de stroom en het water het weer dus toch even onder de koude douche kunnen springen. Na ook de klamboe die vol gaten zit met elastiekjes dicht geknoopt te hebben tijd om te slapen.

Na goeie nacht slapen zag ik alles alweer heel anders en had ik weer helemaal zin in alles wat komen gaat. Ik had een smsje gekregen dat mijn backpack beschikbaar is in Dar es Salaam. Het is inmiddels maandag en onze eerste stagedag ging beginnen. Het ontbijt stond netjes zoals afgesproken om 7.00 uur klaar. Rustig ontbeten en toen iets voor half 8 naar het ziekenhuis gelopen waar de opening is elke dag. Het guesthouse ligt op het terrein van het ziekenhuis, dus daar ben je zo. De opening was erg leuk om te zien. Er wordt gezongen en dit klinkt erg mooi en daarna vertellen nog een aantal personen iets. Hier konden we natuurlijk alleen niks van verstaan, want dit was allemaal in het Swahili. Tegen het einde van de opening was het zover dat wij onszelf als nieuwelingen moesten voorstellen in het Swahili. Ik wilde dit uit mijn hoofd doen en het ging even mis, maar ik herstelde me daarna. Toen de overdracht van alleen de bijzonder dingen, dit was gelukkig wel in het Engels. Daarna rondleiding gehad door de twee Nederlandse co’s die hier al even zitten en die hebben ons uit eindelijk achter gelaten bij de Labour Ward waar we de komende 3,5 week ons gaan vermaken. Dit was ook weer een groot verschil met Nederland. Hygiëne is een verschil, maar cliëntgerichte zorg kennen ze hier ook niet echt… Kiaya heeft meteen de eerste dag een bevalling gezien en vond dit shockerend. Een totaal andere mentaliteit. Vrouw word geslagen op haar been tijdens het persen. Er wordt druk gegeven op de baarmoeder om het kind eruit te krijgen. Als het hoofd geboren word, wordt er perineum flink hardhandig ondersteund. Nadat het kind eruit is wordt er opnieuw flink op de baarmoeder gedrukt om al het bloed eruit te krijgen. Net of dat werkt?! Vrouwen kunnen en mogen bloedverliezen in Nederland 6-8 weken na de bevalling.
Ik heb de bevalling helaas gemist omdat ik bezig was met een simkaart te regelen en daar een bel abonnement op te zetten, zodat ik achter mijn backpack aan kon gaan en kijken waar die is en regelen dat hij naar mij toe komt. Dit koste veel tijd. Nadat dit geregeld was, moest ik een uurtje wachten omdat dan pas gekoppeld kon worden. Ik meteen bellen naar het vliegveld in Dar es Salaam en ja hoor, mijn backpack was inmiddels daar aangekomen, dus dat was goed nieuws! Hij wil mijn backpack naar Morogoro toe laten gaan, maar dat is 2-3 uur rijden vanaf het ziekenhuis en aangezien het niet mijn fout is dat mijn bagage is achter gebleven wil ik hem gewoon naar mij toegebracht hebben. Het telefoontje pleegde ik op de Labour Ward, maar omdat de meneer van het vliegveld gebrekkig Engels kon heb ik een verloskundige van hier laten uitleggen wat ik wilde. En ja hoor, met een beetje moeite is dit geregeld en heb ik mijn backpack vandaag of morgen. (Helaas heeft dit wel een staartje nog weer gekregen, maar dat vertel ik in mijn volgende blog) Het leven hier voelt best aangenaam en begint al best te wennen. Ik voel me hier steeds meer thuis en om hier 3,5 week en in Tanzania 5 weken door te brengen gaat helemaal goed komen! Het is inmiddels dinsdag, maar omdat mijn blog inmiddels wel heel lang wordt maak ik er nu een toch echt een einde aan.
Ik voeg alvast een paar foto’s toe die Kiaya met de mobiel heeft kunnen maken. Als mijn backpack straks eindelijk bij mij is kan ik de foto’s van mijn camera ook bijvoegen.